Pewnie każdy z Was ma w życiu taką osobę, którą uważa za idiotę, ale z jakiegoś powodu wszystko w życiu mu się udaje, nie? Taki urodzony w czepku i pod szczęśliwą gwiazdą.
Dla mnie bohaterka jest idealnie kimś takim i każdy kolejny odcinek mnie w tym utwierdzał.

Początkowo sądziłam, że to będzie fajny survival i laska wykaże się sprytem. Szybko okazało się, że jest totalną idiotką. Ale jakimś cudem przetrwała. To ten czepek i te gwiazdy.

Z bliżej nieokreślonego powodu musi pilnie i desperacko dostać się do jakiejś miejscowości (czy w ogóle wyjaśniono to dlaczego, czy scenarzysta o tym zapomniał?) - bum! jest dwóch typów, którzy akurat tam lecą.
Katastrofa lotnicza - jeden typ uwięziony, tonie, drugi typ z żelastwem w aorcie udowej, umiera. Typiara bez żadnego uszczerbku na zdrowiu wychodzi z tego cało.
Głodny misiek wbija jej w obóz i zjada tylko dwa batoniki, ale dzięki jej krzykom i prośbom grzecznie odchodzi? Okej.
Piguły były przewożone akurat nie w workach, ale wygodnych zakręcanych butelkach, do których mogła łapać wodę. Ale fart!
Zajebiste było to, że jak zaczął padać deszcz, po prostu wysypała zawartość zostawiając cały proszek w środku, nawet ich nie wypłukała.
Potrzebowała magnesu do namagnesowania igły - ze wszystkich rodzajów zegarków, na bransolecie, na pasku itp, martwy gość miał akurat zegarek zapinany na magnes xD
Potem to przyciśnięcie przez głaz i śmieszne wydostanie się z niego. To była już śmierć murowana, ale jakimś cudem typiarka roz*ebała fragment skały kamykiem i się z niego wydostała, bez jakichkolwiek urazów.
Spadła ze skały, słychać było złamanie kości w nodze, ale już 5 minut później obok niej leżała gałąź kształtem idealna do tego, by wziąć ją za laskę. I noga już ledwo co bolała. Ch*j tam, że złamana, można iść śmiało.
No i to płynięcie rwącym potokiem gdzie podwodne skały przy takiej prędkości nurtu są z deka niebezpieczne. Nasza bohaterka w czepku urodzona bezpiecznie pokonała jednak rzekę, by na koniec zostać wyłowiona przez losowych ludzi.
Żadne inne zwierzę przez tyle dni w dzień i w nocy już więcej jej nie niepokoiło. Tylko ten jeden niezainteresowany misiek na początku i koniec.

Metal, w którym gotowała wodę - no jakież zdziwienie, że był gorący i ją poparzył.
Tak więc znajdujesz zegarek z magnesem potrzebny do namagnesowania igły, ale postanawiasz go zostawić na plaży, bo w sumie po co może być potrzeby w czasie tej kilkudniowej wędrówki?
Prowizoryczny kompas postanawiasz schować do plecaka, bo po co na bieżąco kontrolować kierunek, prawda?
Gdy w lesie zaczyna padać deszcz, myślisz tylko o tym, by zakryć łeb płaszczem, a potem zdziwionko, że w butelkach nie ma już wody. Jak można tego nie kontrolować i nie skorzystać z deszczu?
Po brawurowym wydostaniu się spod głazu ważącego pewnie z 2 tony, powolnym krokiem opuszczasz jaskinię zostawiając plecak i butelki na miejscu, a potem zdziwko, że ich nie masz xD

Ja wiem, że tutaj głównym tematem tego serialu były przede wszystkim te jej demony i nieprzepracowane rzeczy z dzieciństwa, te traumy, mury, którymi się zbudowała itp, ale sposób w jaki to przedstawiono i połączono z tym survivalem po prostu się nie kleił. Do tego te dziwne fatamorganki i urojenia. Było to tak rozflaczałe, nudne i ciągnące się (piąty odcinek i sceny z zarośniętego lasem biura - myślałam, że to się nigdy nie skończy, a przy tym nic nie wniosło do fabuły i rozterek bohaterki).

Plus na pewno za widoki i piękne krajobrazy Kanady. Niektóre ujęcia były naprawdę piękne.
Pomysł na serial był świetny, lubię tego typu klimaty (Wszystko za życie, Dzika Droga, czy nawet Zjawa), ale scenariusz i irytująca bohaterka trochę wszystko położyły.